Mijn naam is Noortje van Lith, zelf ben ik rolstoelgebruiker en ben ik slechthorend.
Ik wil graag mijn zorgen uiten over de bestaanszekerheid van mensen met een arbeidsbeperking, we zijn nu ruim twee jaar verder na mijn brief aan premier Rutte. Ook hebben we verschillende acties op touw gezet met organisaties als FNV en LCR. Toch lopen wij met zijn allen steeds tegen een muur aan en verandert er gewoon niets op het gebied van bestaanszekerheid.
Mensen met een arbeidsbeperking worden nu namelijk als een iemand zonder arbeidsbeperking behandeld in de participatiewet, terwijl zij vaak levenslang in een bijstandsuitkering zitten, dat moet echt veranderen. Voldoende financiële zekerheid hoort een basis te zijn daarna kun je verder bouwen aan een zelfstandig bestaan. Denk daarbij bijvoorbeeld aan het huren van een huis, uitgaan met vrienden en de rekeningen kunnen betalen. Dat is echt mogelijk door de inclusietoeslag, die vult het inkomen aan als men niet zelfstandig het Wettelijk minimumloon kan verdienen. De overheid zal echt moeten bijspringen om ons te helpen.
Het is natuurlijk ook belangrijk dat het OV toegankelijk wordt voor allerlei beperkingen, maar een kaartje voor de bus of een trein is nu al gauw te duur voor mensen in de participatiewet.
Dat er geen zicht is op verbetering in de bestaanszekerheid doet heel veel pijn. Een bijstandsuitkering is te weinig om van te leven maar teveel om dood te gaan. Wanneer krijgen we nu eens echt te horen, je mag er zijn, je mag leven. We vragen niet het onderste uit de kan. Mensen met een arbeidsbeperking zijn al vaak afhankelijk van anderen en door het beleid wat er nu nog steeds ligt, zijn we ook nog financieel afhankelijk van anderen. Het moet echt anders en het kan anders. Daarom durf ik ook de vraag aan u te stellen, mogen mensen met een arbeidsbeperking echt leven? Kunt u ons dan aanvullen tot tenminste het wettelijk minimumloon zonder de regels van de bijstand?
Ik kan u ook zeggen dat ik bang ben voor de toekomst, kan ik echt wel op mezelf gaan wonen, op de manier die ik wil? Studeer ik voor niets? Het enige wat ik vraag is bestaanszekerheid, we vragen niet het onderste uit de kan we vragen tenminste het wettelijk minimumloon.
De regels van de bijstand zijn echt enorm streng, zeker voor een groep die noodgedwongen in de bijstand moeten, omdat de toegang tot de Wajong is afgesloten voor de groep die arbeidsvermogen heeft of mogelijk arbeidsvermogen gaat ontwikkelen. Er zijn wel regelingen aangedragen door het kabinet, om de bestaanszekerheid iets te verbeteren zoals een vrijlating die voor één jaar geldt, maar deze regeling lost zeker in deze tijden van crisis niet op want gemeenten moeten bezuinigen en gaan deze vrijlating niet verlengen en dan vallen mensen weer terug in een lager inkomen. Ook loont meer werken niet als dat überhaupt al kan, want veel mensen met een arbeidsbeperking kunnen niet meer uren werken dan ze aan kunnen. Als men meer dan 3 dagen kan/wil werken valt men terug in inkomen.
Als je inkomenspositie niet sterk is, ga je je schamen, daardoor ga je je eenzaam voelen en ontwikkel je een misschien een depressie. Daardoor gaat het de overheid juist heel veel meer geld kosten. In plaats van te besparen kan de overheid beter investeren en gaat het ze uiteindelijk zelfs geld opleveren. Het begint allemaal met voldoende financiële basis.
Met vriendelijke groet,
Noortje van Lith
*Noot voor de redactie: Volgende week is er een debat in de Tweede Kamer over de participatiewet.
Mijn nummer is 06-22625416